Door Els op
Katy kwakkelt
Katy, een vierjarig Kooikerhondje, stond in de agenda aangekondigd met ‘’kwakkelhond’’. Meestal is dat zoals de eigenaar het verwoord en gaat het om een aantal klachten die aanhouden of steeds terugkomen. Het dossier van Katy laat zien dat het wel wat ingewikkelder is dan dat.
Het verhaal van Katy
Ik heb het dossier gelezen, maar laat meneer en mevrouw gewoon hun verhaal doen.
Ze vertellen dat ze misschien niet wekelijks, maar zeker maandelijks met de hond bij de dierenarts zitten. Je zou kunnen denken dat ze gewoon wat overbezorgd zijn, maar met oogontstekingen, oorontstekingen, blaasontstekingen, nierbekkenontsteking, keelontsteking, kennelhoest, anaalklierontstekingen, nagelbedontsteking, peesontsteking, en maagdarminfecties ga je toch echt terecht naar een dierenarts. Met medicijnen zijn de ontstekingen en infecties meestal vrij snel over, maar een paar weken later popt er wel weer ergens anders een ontsteking of infectie op. Kortom, echt een kwakkelhond dus. De eigenaren vragen zich terecht af hoe lang ze zo nog door moeten gaan, vandaar hun bezoek aan mij.
Wat heeft Katy allemaal al moeten doorstaan
Welke medicatie ze wanneer gehad heeft, weten ze logischerwijs niet meer, maar uit het dossier lees ik terug dat zo’n beetje elk bekend antibioticum al een keer voorbij gekomen is en meestal vaker dan één keer, evenals ontstekingsremmers en middelen tegen braken en diarree.
Het is duidelijk: Katy heeft totaal geen weerstand en doet mee met elke infectie die langskomt. Hier een virusje, daar een bacterie. Katy trekt het aan als een magneet. Maar ook zonder de virussen en bacteriën zijn er talloze ontstekingen.
Ontsteking of infectie
Voor we verder in het verhaal van Katy duiken, even wat medische basiskennis. Een ontsteking is een normale reactie van het lichaam op weefselbeschadiging. Een acute ontsteking kenmerkt zich door vijf symptomen: pijnlijkheid, warmte, roodheid, zwelling en functieverlies. En is dus het gevolg van weefselbeschadiging. Denk maar aan een snee in je vinger. In eerste instantie lijkt het mee te vallen, maar als de volgende dag de ontstekingsreactie goed op gang is gekomen, voel je de pijn, is het rood, warm en gezwollen en kun je je vinger minder goed gebruiken. Bij chronische ontstekingen is een lichaamsdeel continu ontstoken, maar verdwijnen deze acute symptomen. Wel kunnen chronische ontstekingen ‘’opflikkeren’’ en tijdelijk weer in een acute fase komen. Een voorbeeld hiervan is de ziekte van Crohn, waarbij de darm chronisch ontstoken is met acute opflikkeringen die veel klachten geven. Een ander bekend voorbeeld is reuma, een auto-immuunziekte gekenmerkt door gewrichtsontstekingen. Chronische ontstekingen op een laag pitje worden ook wel laaggradige ontstekingen genoemd. Hoewel je er in eerste instantie weinig van merkt, is het op langere termijn funest voor het lichaam.
Een infectie is een ontsteking, veroorzaakt door een micro-organisme, zoals bacteriën, virussen, schimmels, gisten en protozoa. Een ontsteking die niet veroorzaakt wordt door een micro-organisme wordt ook wel een steriele ontsteking genoemd.
Katy’s immuunsysteem staat altijd “aan”
Bij Katy was dus zowel sprake van infecties, wat duidt op een lage weerstand, als van steriele ontstekingen, wat duidt op chronische, laaggradige ontstekingen in het lichaam. Dat wil zoveel zeggen als dat het immuunsysteem continu ‘’aan staat’’, continu geprikkeld wordt. Het is daar in het geval van Katy zelfs zo druk mee, dat het niet meer adequaat kan reageren op de binnendringende virussen en bacteriën. Ze is nog jong en vitaal genoeg om er met behulp van medicijnen bovenop te komen, maar het steeds terugdringen van infecties met medicatie, doet niets aan de onderliggende oorzaak.
Een op zich logische gedachten van eigenaren is vaak dat ontstekingen bestreden moeten worden met ontstekingsremmers. Dit is echter symptoombestrijding. Je brengt de ontsteking wel tot rust, maar doet niets aan de reden waarom het lichaam het nodig vindt om die ontstekingsreactie op te starten.
Normaal wordt het lichaam beschermt tegen indringers en toxinen (gifstoffen) door de lichaamsbarrières zoals de huid en darmwand. Wanneer deze beschadigd raken, dringen ziekteverwekkers en toxinen het lichaam binnen, waarop het immuunsysteem aanslaat. Een goede, flinke ontstekingsreactie zal de binnendringers doden en/of afvoeren. Hierbij ontstaat echter ook altijd schade voor het lichaam zelf. Als een ontstekingsreactie niet op tijd gestopt kan worden door het lichaam, zal dat uiteindelijk zelfs leiden tot de dood. Het lichaam kiest dan voor een noodoplossing: een minder heftige reactie, de laaggradige ontsteking. Hierdoor kunnen ziekteverwekkers zich minder goed vermenigvuldigen en weinig schade aanrichten, maar ze gaan niet dood. Deze laaggradige ontstekingen houden het immuunsysteem dus continu bezig, waardoor het niet altijd adequaat op acute infecties kan reageren. Dit beeld zien we bij Katy.
Hoe pakken we dit aan?
Wat vaak fout gaat, is dat mensen in zo’n geval starten met ontgiften en/of het immuunsysteem stimuleren. Het klinkt logisch; er is immers een flinke toxische belasting door alle medicatie en duidelijk verminderde weerstand. Dit werkt echter averechts. Doordat er veel energie naar het immuunsysteem gaat, heeft het lichaam geen energie over om te ontgiften en wordt de hond waarschijnlijk erg moe en sloom. Ga je het immuunsysteem zo maar stimuleren, dan kunnen de laaggradige ontstekingen opflikkeren naar acute ontstekingen en zo schade toebrengen aan het lichaam zelf. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
De darmweerstand van Katy moet omhoog.
Wat dan wel? Altijd eerst zorgen dat de oorzaak van de laaggradige ontstekingen aangepakt wordt. Met andere woorden, de lekkende darm aanpakken. Tachtig procent van de weerstand komt vanuit de darmen; gezonde darmen zorgen dus voor een goede weerstand. Voor Katy betekende dit omschakelen van droge brok op basis van lam (beide ontstekingsbevorderend) naar vers vlees voeding op basis van eend en kalkoen, wel in eerste instantie nog met gekookt water erover, omdat het verteren van rauwe voeding meer energie kost. Daarnaast werd Katy opgestart op het darmprotocol met o.a. L-glutamine; een uitstekende energiebron voor het immuunsysteem en het helpt de darm repareren. Gedurende het traject gaven we verschillende supplementen. Geelwortel bijvoorbeeld heeft een goede invloed op de slijmvliezen en remt ontstekingen, wat goed werkte in het beginstadium om alle ontstekingen tot rust te brengen. Solidago voert afvalstoffen af en ondersteunt de nierfunctie, wat in een later stadium ingezet werd toen het lichaam voldoende herstelt was om te gaan ontgiften.
Het behandeltraject werd afgerond met langdurig Echinacea om het immuunsysteem te versterken. Omdat Katy in die tijd in pension moest, gaven we preventief een supplement voor de luchtwegen.
Het was alles bij elkaar een langdurig traject. Maar Katy werd een gezonde hond met een goed werkend immuunsysteem die niet meer met elke infectie meedoet.
Met dit verhaal mag het duidelijk zijn dat een slechte weerstand niet altijd eenvoudig vraagt om weerstandverhogende middelen!