Onverwacht afscheid van BATty, een lieve jonge Manchester Terrier

Wat was Katja Slippens blij toen ze na een lange zoektocht naar een leuk klein pittig hondje als tegenhanger voor haar geliefde Mechelaren in haar team, BATty in haar armen mocht sluiten. Dat was bijna twee jaar geleden. Katja: “Ineens was ze daar, een foto op Facebook, een parmantig kopje keek het leven eigenwijs tegemoet. Wat een geweldig lieve puppy Manchester Terriër. Ik was op slag verliefd, ik wou alles van haar weten.” Toen de gezondheidsuitslagen en alle verzamelde informatie over het hondje, haar herkomst, familielijn en de fokster een ‘go’ gaf, konden ze haar ophalen. Helemaal in Tsjechië, het eerste ritje van BATty met de camper, een plek waar ze zich later helemaal thuis zou gaan voelen. De drie grote Mechelmeiden vonden haar meteen geweldig en haar grote beschermengel Ziva werd haar maatje door dik en dun. De puppy opleiding doorliep het hondje met het grootste gemak en tijdens haar eerste agilitywedstrijden liet ze zich al snel van haar snelle kant zien. Maar vooral: wat een plezier beleefde BATty aan de wedstrijden en in het samen met haar grote ‘zussen onderweg te zijn van de ene buitenlandse wedstrijd naar de andere. Weken van uitdagingen, avonturen beleven en mooie wandelingen maken in het buitenland. Een week na terugkomst van de Norwegian Open ging het mis. Katja:

Die bewuste maandag …

 “Die bewuste maandag begon BATty te piepen: ze kon geen houding vinden, ze had duidelijk buikpijn. We gingen meteen naar de dierenarts. Omdat haar tandvlees heel bleek was, nam de arts bloed af. Het vermoeden bleek juist: BATty had bloedarmoede. Een echo van haar buik liet geen oorzaak zien van het bloedverlies. De dierenarts wist niet wat er mis was en met pijnstilling en een prikje tegen de misselijkheid keerden we terug naar huis.”

Onzekerheid

‘Twee dagen later waren de klachten van BATty weer zo erg dat ik opnieuw naar de dierenarts ging. Opnieuw bloed geprikt, de waarden bleken nog verder gezakt. Meteen een afspraak bij een internist maken, was het advies. En die kregen we, de volgende dag bij dierenarts Van Noort in de Specialistische Dierenkliniek Utrecht. Ook hij vond BATty te bleek, onderzocht haar grondig en nam meer bloedtests af. Maar ook deze onderzoeken gaven geen duidelijkheid. Een echo werd de volgende stap. Intussen kon BAtty niet meer dan een klein sprintje trekken, was haar energieniveau flink gezakt en leed ze overduidelijk aan buikpijn.”

Iets in de darm

“Maandag, een week na de start van de klachten, liet de echo zien dat er ‘iets’ bovenin de darm zat. Vlak bij de maaguitgang en pancreas, het zag er niet goed uit. Er zou geopereerd moeten worden, dat was zeker. Met spoed. Wat toch betekende dat we door de drukte toch tot donderdag moesten wachten, dan pas kon er een plekje vrijgemaakt worden voor BATty op de operatielijst van weke delen- chirurg ter Haar. Fijn dat dat kon, maar intussen ging BATty zienderogen achteruit: van een levenslustige actieve blije terriër veranderde ze in een heel rustig hondje dat de hele dag in haar mandje sliep.”

Geen onnodig lijden

“Tien dagen na de eerste verschijnselen reden we met onze camper naar de kliniek. Het zou een dag van wachten worden en ik wou BATty niet binnen in een hokje alleen achterlaten. Na de lunch kwamen ze ons halen. Een gesprek gehad met dokter ter Haar, hij was heel sympathiek en rustig. Hij wou eerst een CT-scan maken zodat hij een idee zou hebben waar het probleem lag, dit kon in de narcose meegenomen worden. Na een tijdje kwam hij ons opzoeken, het was nog steeds niet duidelijk wat BATty dwarszat. Mogelijk dat een CT-scan met contrastvloeistof meer zou laten zien, we stemden daar mee in. Ongerust kwam de arts weer bij ons met zijn bevindingen: hij was zeer ongerust, hoopte op een abces, maar… het zat op een hele vervelende plek. Hij ging BATty openmaken en kijken wat de mogelijkheden waren.”

“Na een tijdje werden we boven bij de operatiekamer geroepen. De chirurg schudde zijn hoofd verdrietig. De tumor was zo groot en helemaal om haar darm gegroeid. De openingen van de pancreas, maag en de gal waren erbij betrokken. Het zou onbegonnen werk zijn om dit te verwijderen. Hij dacht dat het een tumor van de bloedvaten was, niet chirurgisch te verwijderen zonder een verbinding tussen de gal en darm te maken. Ook de afvoer van het pancreassap zou een probleem gaan worden. Er was onvoldoende kwaliteit van leven voor BATty, als ze de operatie zou doorstaan. Ik heb mijn honden altijd beloofd dat ik ze nooit onnodig zou laten lijden. We hebben samen besloten haar niet meer wakker te laten maken en hebben terplekke afscheid van haar genomen. De arts heeft haar heel netjes weer gesloten en we hebben haar mee naar huis genomen. Het regende ondertussen heftig en het is de hele dag blijven regenen, alsook onze tranen van onmacht en intens verdriet.”

Verdriet

“De volgende dag hebben we BATty begraven, nadat de andere honden ook afscheid van haar hebben genomen. Het is niet te bevatten waarom een jonge blije hond zo een heftige ziekte kan krijgen. Veel te jong en nog haar hele leven voor zich, wreed van ons vandaan gerukt. Ik kan het niet begrijpen maar het is helaas zo. Het is geen vreselijke droom, waarvan we straks badend in het zweet wakker van gaan worden. Het is echt zo, geen BATty die heerlijk in mijn trui naast mijn hart ligt te slapen, geen knuffels, hapjes en likjes terwijl ze tegen je opstuitert. Geen opspringende terriër die tijdens de agility blaft dat ik eens moet opschieten, geen wandelingen door de bergen met alle meiden, ze heeft zelfs nog niet leren zwemmen… We waren nog niet klaar met elkaar, ik wil geen BATty moeten missen, ik wil mijn BATty terug! Tranen vloeien terwijl ik onzinnige dingen in huis probeer te doen: mandjes en jasjes van BATty opruimen, elk jasje heeft een verhaal. Elk riempje dat ik vind brengt een huilbui teweeg, elk jasje een dichtgeknepen keel en rode ogen. Dit is zo ongelofelijk zwaar voor Tom en mijzelf. Gelukkig hebben we de steun van elkaar en onze drie Mechelse meiden, maar toch…

Mensen, geniet van alle kleine dingen in het leven, want eens zal je ervaren dat het grote en belangrijke herinneringen zijn. Leef nu!

NB. Onze dierenarts en de chirurg vonden dit een zeer uitzonderlijk geval. Zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt, het is niet genetisch maar een geval van enorme vette PECH.”