Door Dierenarts Anne... op
De dieren zijn mijn beste leermeesters, zeg ik vaak. Ik leer nog elke dag bij door wat de dieren mij vertellen met hun klachten en reactie op de behandeling. Ik zal jullie meenemen in mijn ontdekkingstocht tijdens de behandeling van Knut en wat hij mij leerde.
APK
Knut is een labrador reu en komt al van pup af aan bij mij op de praktijk. Samen met het vrouwtje gaat hij regelmatig mee jagen en om te voorkomen dat kleine blessures grote worden, komt ze trouw met hem en de rest van de roedel langs. Ze komt van ver en samen met een aantal andere hondeneigenaren uit die regio reserveren ze twee keer per jaar een dag voor hun honden. Knut is eigenlijk een probleemloze hond. Behalve de logische gevolgen voor zijn bewegingsapparaat door het jagen, heeft hij alleen wat maagproblemen gehad. Hij kan dan ook prima uit de voeten met de halfjaarlijkse APK, zoals wij dat zijn gaan noemen in de praktijk. Het verbaasd me dan ook enigszins als ik zie dat er voor hem een afspraak gemaakt is. Er staat alleen bij ‘’loopt niet lekker’’.
Rechtsvoor kreupel
Op de dag van het consult is Knut 6,5 jaar oud. Omdat hij een oude bekende is, hoef ik zijn medisch dossier niet door te nemen. Zijn vrouwtje vertelt dat hij niet echt kreupel is, maar het valt op dat hij met zijn hoofd naar beneden gaat tijdens het lopen. Veel mensen denken overigens dat de hond met de kop de kreupele poot als het ware aanwijst. Dat is niet waar. Het is precies andersom: doordat de hond zijn gewicht niet op de pijnlijke poot wil laten rusten, valt hij op de gezonde poot en laat daarbij tegelijk ook de kop zakken. Dus als de kop zakt als de linker voorpoot belast wordt, dan is de hond rechtsvoor kreupel. Dit is ook het geval bij Knut.
Mevrouw vertelt verder dat ze zelf niets kan vinden aan de poot, maar wel reactie krijgt als ze het gebied van de schoft aanraakt. Bij het naar binnenkomen en terwijl we praten, heb ik de hond al geobserveerd en zelf precies hetzelfde gezien als ze beschrijft in het gangwerk. En ik ken haar goed genoeg om te weten dat als zij niets kan vinden aan de poot zelf, ik daar ook niets zal vinden. Toch doe ik het gewone standaard onderzoek. Als dierenarts begin je met de meest waarschijnlijke en meest voorkomende aandoeningen te onderzoeken: zit er een snee in een voetkussentje? Is er een nagel afgebroken of ontstoken? Is er een gekneusde teen? Zijn er warme plekken, pijnlijke spieren of pezen? Zijn de pols, elleboog en schouder normaal beweeglijk?
De zoektocht begint
Geen verrassing: bij Knut blijkt alles normaal in het orthopedisch onderzoek. Daarom schakel ik naar chiropractie en loop de wervelkolom langs; daar stuit ik op een vaak voorkomend probleem. Hij zit vast in de regio waar de zenuwen uit het ruggenmerg treden om de voorpoot aan te sturen. Mooi, paar adjustments (chiropractische correctie) en klaar. Oef. Niet dus. Geen beweging in te krijgen. Conclusie; er zit ergens nog een probleem dat maakt dat dit niet los kan komen. Om uit te vinden wat, schakel ik naar osteopathie en voel de inwendige organen af. Niets. Mmm. Ik begin enigszins ongerust te worden of ik het probleem wel ga vinden. Ik weet waarom hij kreupel loopt; de zenuwvoorziening naar de voorpoot wordt geblokkeerd, maar ik begrijp niet wat dat veroorzaakt. Ik denk even na en check dan of het zenuwstelsel in een soort overlevingsstand staat. Dat hoor je eigenlijk aan het begin van een consult te checken, want als dat zo is, bereik je niets met een behandeling tot dat is opgelost. Maar ik sla het vaak over vanuit tijdsoverwegingen. Als ik echter vastloop, zoals nu bij Knut, moet ik er dus wel aan denken dat ik dat stukje onderzoek heb overgeslagen. Helaas; ook dit is bij Knut in orde en biedt geen oplossing. Ik merk dat ik zelf in de stress begin te schieten. Om goed mijn werk te kunnen doen, moet ik vanuit rust en ontspanning kunnen werken. In die omstandigheden werkt de intuïtie het best en voel ik het meest.
Borstbeen en ribben
Gezien de drukte op de praktijk zit ik al wat aan mijn taks en dan is een lastige casus zoals nu met Knut voldoende om me uit balans te brengen. Tijd voor een korte pauze. Ik haal mijn handen van de hond, adem een paar keer diep in en uit en denk na: wat kan ik nog doen om erachter te komen waarom die wervels niet loskomen? IMT (Integrale Manuele Therapie). Ok. Ik zet mezelf weer in de goede modus en pak de regio die vastzit als een blok beton vast en voel. Waar komt de spanning die ik in die regio voelt vandaan? Als een bliksemschicht zo snel en duidelijk vertelt het weefsel me: het borstbeen. Huh? Dat heb ik nog nooit eerder gehad, maar als ik mijn handen naar het borstbeen verplaats, is het duidelijk dat ik het goed gevoeld heb. Het borstbeen voelt aan alsof er met een sloopkogel tegenaan geramd is. Er zijn zelfs aan weerskanten van het borstbeen ribben ‘’naar boven’’ verplaatst. Nog iets wat ik vaak oversla in een eerste check: de ribben. Terwijl daar toch vaak problemen voorkomen. Toch maar eens zorgen dat ik die wel standaard check.
Onbekend trauma
Terug naar Knut: ik heb er veel werk aan om borstbeen en ribben te behandelen. Maar als dat gedaan is, komen de wervels in de schoftregio wel los. Pfffff. Gezien de hoeveelheid werk die ik er aan gehad heb en de mate waarin ik nog spanning in het weefsel voel, maakt dat ik hem op relatief korte termijn terug wil zien. We praten nog even na of er een trauma is geweest? Nee, niet dat ze gezien of gehoord heeft. Ik heb de overtuiging dat Knut met zijn borstbeen ergens tegenaan of bovenop gesprongen is en van daaruit de klachten zijn ontstaan, maar soms weet je gewoon niet wat er gebeurd is.
Rustig blijven
Door vooral rustig te blijven voelen en te luisteren naar wat het lichaam me verteld, kom ik er echter wel achter wat ik kan doen om de klachten te verhelpen.
