Door Irene op
Vrijdagmorgen 1:00 uur. Nog maar 5 uurtjes voor ik zal vertrekken op vakantie naar het Verre Oosten en ik hoor mijn Ridgeback Zari piepen in de keuken beneden. Nou doet ze dat wel vaker als ze schijnzwanger is, maar dit keer klinkt het serieus genoeg om mijn bed uit te gaan en poolshoogte te nemen. Er liggen wat druppels op de vloer en ze is verschrikkelijk zenuwachtig; rent langs me heen naar mijn slaapkamer, zo mijn bed in. Ik zie dat ze vloeit, doorzichtig vocht komt uit haar vagina met hier en daar groenachtig slijm. Ik schrik me wild: baarmoederontsteking of misschien toch zwanger?
9 ½ week terug heeft reu Falco bij ons gelogeerd. Maar omdat ze niet vastzaten, - althans dat heb ik niet gemerkt - en Zari geen buikje heeft, met daarbij pas sinds een week wat verschijnselen die lijken op de drie eerdere schijnzwangerschappen, heb ik met een zwangerschap helemaal geen rekening gehouden. Vandaar dat ik mijn reis naar mijn vriendin in Sri Lanka heb geboekt.
Vanwege de onrust en het vloeien bel ik onmiddellijk met het ziekenhuis in Amsterdam. Daar weten ze het ook even niet en zeggen om mij gerust te stellen: “Kom maar, dan kunnen we haar even bekijken en eventueel een röntgenfoto maken.” En dan, nog geen uur later kijken we vol verwondering naar de röntgenfoto, waar overduidelijk het lijfje van een pup te zien is, al keurig richting geboortekanaal met het koppie. “Afwachten”, is het advies, “en ga morgenvroeg maar even langs je eigen dierenarts.” Op de terugweg facebook ik even met het social mediateam van KLM dat ik, ondanks dat ik al ben ingecheckt, niet in het vliegtuig zal zitten.
Einde van de ochtend zijn er nog geen weeën en heb ik uitgeteld dat het de 67ste dag van de zwangerschap is. De dierenarts maakt een echo en we zien duidelijk het hartje kloppen, een zucht van verlichting… “Laten we maar hopen dat het natuurlijk komt”, zegt hij. We besluiten eind van de dag nog even contact hebben.
Mijn zus in Oostenrijk heeft al tientallen nestjes Berner Sennenhonden op de wereld gezet en raadt mij aan om een keizersnede toe te laten passen. “Zo nee, heb je grote kans op een dode pup en misschien ook een dode moederhond”, waarschuwt ze. Als ik de dierenarts bel om dat te bespreken heeft hij inmiddels contact gehad met een collega en adviseert ook hij een keizersnede en wel direct. De pup is namelijk al te zwaar om goed in het geboortekanaal te komen en persweeën op te wekken.
Om half vier ligt Zaar op de operatietafel en nog geen tien minuten later heb ik een baby-reutje in mijn handen. Wat een beauty! Hij heeft een vachtje zoals zijn vader, een Tsjechische herder, en schreeuwt de longen uit zijn lijf.
Hij moet maar even wachten, want Zari moet nog worden gehecht en is onder narcose. Twee uur later zijn we thuis. Zari is nog groggy en wil die avond en dag erna niets van de pup weten. De pup wil wel graag drinken, dus met mijn hand ertussen leg ik hem ieder uur aan de melk spuitende tepels van Zari. “Geduld!”, is het advies uit Oostenrijk.
We zijn nu een dag verder, de pup mag al drinken en Zari begint steeds meer moedertje te worden. Alleen het aflikken van de buik en anus en het schoonmaken van het piemeltje laat ze nog aan mij over. (Ja, ik neem de honneurs waar met een doekje).
De pup woog ongeveer 500 gram na de keizersnede, gisteravond 670 gram en nu al 780, dus de groei in gewicht lukt aardig.
Leermomentjes zijn tot nu: check te allen tijde bij dierenarts of de teef dragend is, regelmatig temperaturen om conditie moeders in de gaten te houden, wegen van het puppekind 3 keer daags, puppymelk in huis met flesje en smeerbare leverworst op de buik om mama te leren likken, helaas dit werkte niet... Zari krijgt nu antibiotica, pijnstilling, honingzalf, een druppel voor de stress, een druppel voor inwendig trauma, een druppel ter ondersteuning van de uterus en Phytolacca D30, dit laatste op advies van Tannetje Koning. Straks voegen we er nog wat vitamientjes en Omega-3 aan toe. Ze krijgt wat kippennekjes en -vleugeltjes voor de goede –extra- calcium.
Gelukkig heb ik het meeste op de plank, net zoals het bedje waar moeder en pup heerlijk op liggen.
Ik heb nog een behoorlijke weg te gaan met het alleen laten opgroeien van een pup. Vooral het zo goed mogelijk socialiseren - met andere pups en soortgenoten - wordt nog een hele kluif. Ik sta open voor goede adviezen!
