Door Hermien Beijl op
Hermien Beijl Instructeur - Gedragstherapeut - Gedragstester, rent als lid van het PUUR team mee met de Canicrosswedstijd in haar achtertuin!
Langzaam drong het tot me door, nooit meer survivallen, kickboksen of de andere sporten die ik leuk vond. Een aanvaring met een grote Mechelaar maakte mij opeens niet meer in staat om gewoon alles te kunnen doen. Ja, het kon wel maar dan met de kans op artrose in mijn schouder. Nee, bedankt.
Terwijl ik toch wel een beetje in puin zat kwam Shelley met een leuke suggestie: Canicross. Sportief als ik ben keek ik direct naar de mogelijkheden. Was dit haalbaar voor me? Hardlopen was geen probleem, trainen met de hond was mijn lust en mijn leven en samen met een vriendin dit doen was wel gaaf. Voorzichtig probeerde ik of mijn Dobermanns er geschikt voor waren. Nou, dat waren ze... ze gingen als een speer!
Barry vond het zo gaaf ,dat hij ook aanhaakte. Als sportdocent was hardlopen geen probleem voor hem, maar ook de snelheid was voor hem wel een eyeopener. Jeetje, wat gingen onze dobers snel. Pfff…. soms 21 km per uur aantikken was heel bijzonder om te ervaren.
Sportief als we zijn wilden we ons wel een keer meten met anderen. Shelley legde ons uit hoe het werkte met wedstrijden en zo deden we mee aan het ene canicross-event na het andere. Ook de wedstrijden met obstakels waren gaaf. Sommige onderdelen lieten we varen vanwege mijn schouder.
Zo begon het stukje bij beetje toch te kriebelen om ons te kwalificeren voor het EK. We wilden alleen mee doen als we niet in de onderste regionen zouden belanden. En eerlijk is eerlijk, we deden het aardig. Zo gingen wij in 2017 in Italie naar het EK. Barry met Bella, ik met Quin en jammer genoeg was Shelley geblesseerd. Maar zo voorspoedig als dag 1 ging met de eerste run... heuveltjes op… pfff. Nederlandse beentjes... zo slecht liep het af met de ploegenestafette. Ik zag dat ik na 2 dagen van alle dames in mijn categorie 9e was en Barry hobbelde naar een 7e plek op het EK klassement toe.
De ploegenestafette was de korte afstand: 3x een ronde en ieder persoon 1x. Daar gebeurde wat je nooit hoopt als caniccrosser: Ik ging downhill en landde met mijn linkervoet op een steentje, klapte dubbel (op volle snelheid) en maakte een smak ter aarde tegen de grond. Mijn knieën helemaal kapot, deuk in mijn ego en pijn in mijn enkel. Maar in de adrenaline-flow krabbelde ik op en rende ik verder. Als een soort GI Jane naar de finish, waarna ik naar de EHBO post strompelde. Daar zag ik het al... mijn enkel helemaal opgezwollen en pijnlijk. Gelukkig had ik mijn druppeltjes bij me. Een druppel met Arnica en Zwarte bes gaf uitkomst. Al snel verdween de zwelling, maar de heftigheid van de pijn was niet oké. Bij controle bleek mijn enkelband afgescheurd en mijn achillespees ingescheurd... dus…dat …
Na inwinnen van advies bij NML health heb ik mijn fytotherapeutische middelen genomen en herstelde mijn lichaam bovengemiddeld snel. Voor de achillespees staat gemiddeld 6-9 maanden herstel. Mijn fysiotherapeute Hedwig Slabbekoorn van Motus, wist exact wat ze in mijn geval moest adviseren om zo snel mogelijk te herstellen.
Na 4 maanden kon ik voorzichtig weer belasten en na 5 maanden kon ik weer beginnen met Canicrossen. Dit had zonder de supplementen niet gelukt. Ook mijn honden krijgen de natuurlijke ondersteuning. Ik vraag veel van ze en weet als geen ander als voedingscoach dat je bij moet suppleren.
Ik heb wel Exo-l aangeschaft. Een soort brace die alleen maar ingrijpt als je dreigt te verzwikken, en voorkom je dat je enkel verzwakt.
#ilovecanicross
Zondag 30 september neem ik deel als lid van het PUUR Team aan de Canicrosswedstrijd in onze achtertuin. Ik kijk er ontzettend naar uit!