Door Katja Slippens ... op
If it ain’t broke, don’t fix it! Ik mag zeggen dat ik deze regel altijd aanhoud. Maar wat als het niet ok is? Niet kapot, maar ook geen leuke en leefbare situatie voor een hond? Is het dan ‘broke’?
Geslachthormonen heb je niet voor niets
In de regel ben ik geen voorstander van steriliseren of castreren van een hond ofwel het verwijderen van eierstokken of testikels. Sterilisatie van een teef is dus ook castratie. De eierstokken en testikels hebben een belangrijke functie in het gehele lichaam en geest van een hond, het zijn de producenten van geslachtshormonen. Ze beïnvloeden, naast hun belangrijke functie voor de voortplanting, de groeischijven, botgroei en dus het ontwikkelen van het skelet. Ook diverse soorten tumoren en andere narigheid staan onder invloed van deze hormonen. Amerikaanse dierenarts Laura Sanborn beschrijft dit heel mooi in een artikel dat ze in maart 2007 publiceerde, maar als je zoekt vind je heel veel wetenschappelijke onderzoeken over de brede functie van geslachtshormonen.
Vaak hoor je om je heen roepen dat je een hond zo jong mogelijk moet laten castreren om problemen met de baarmoeder of testikels te voorkomen of voor het gemak om vervelend gedrag bij reuen te beïnvloeden. Het advies om zo jong mogelijk te castreren komt vooral uit landen als Amerika waar ze kampen met een enorm straathonden probleem. In landen waar mensen niet goed op hun honden (kunnen) letten, is castreren vaak de enige manier om overlast te voorkomen.
Als je al castreert vind ik dat je dat niet op te jonge leeftijd moet laten doen, maar pas als de hond is uitgegroeid. Het klakkeloos castreren van teven om problemen van de baarmoeder te voorkomen is al lang geleden achterhaald door diverse onderzoeken. Ook een lastige reu zomaar castreren kan averechts uitwerken, als je niet weet waar zijn moeilijke gedrag vandaan komt. Een gedragsdeskundige kan helpen te bepalen of castratie wel de goede oplossing is voor die hond, want soms kan een castratie juist averechts werken op het gedrag. Helaas zijn er ook mensen die zomaar hun teef laten castreren, omdat ze het zo vervelend vinden dat ze tweemaal per jaar vloeit. Misschien was een reu dan toch beter op zijn plaats geweest in dat huishouden?
Waarom heb ik dan toch TOPsy laten castreren?
TOPsy werd met een half jaar oud voor de eerste keer loops, best jong maar dat kan gebeuren. In de weken erna werd ze steeds hangeriger, flauw, een beetje zielig en onrustig. Twee maanden na de loopsheid had ze heuse borstjes en vloeide er melk. Het hondje was weken van slag en de borstjes bleven lang dik en gezwollen. Ik hielp haar met een activerende druppel op basis van Kuisboom, Rode zonnehoed, Troszilverkaars en Vrouwenmantel tijdens en na de loopsheid en gaf zodra ik merkte dat ze schijnzwanger was een druppel van Echte salie, Haver en Duivelsdrek. Helaas was ik er wat laat mee en was dat de reden dat de middelen deze keer wat te weinig deden voor TOPsy.
Ze was net bekomen van de schijnzwangerschap en was een maandje een blije actieve hond, toen ze opnieuw loops werd. Deze keer was ik wel op tijd met het geven van de druppels en was de schijnzwangerschap die volgde op de loopsheid minder heftig en zonder melkgift. Evengoed was TOPsy weer een aantal weken flink van slag. In overleg met mijn holistische arts heb ik besloten haar niet nog een keer loops te laten worden en kozen we een geschikte datum uit voor haar castratie.
Mijn overweging: Te vaak schijnzwanger zijn met actieve melkgift en borstjes vergroot juist de kans op kanker en problemen bij de teef. Een andere oplossing kon zijn om met TOPsy een nestje te nemen om haar hormonen te settelen. Ik heb er goed over nagedacht maar ik vond het niet de juiste tijd om pupjes ter wereld te brengen. Er zijn zoveel goede Manchester fokkers in Europa die veel meer kennis van zaken hebben dan ik. Ik heb echt weken zitten tobben, wat vond ik het moeilijk. Een gezonde hond laten opereren met alle risico’s van dien. Met in het achterhoofd dat mijn vorige Manchester terriër BATty nog niet zo lang geleden van ons is heengegaan op de operatietafel. En de trieste ervaring van een vriendin, waarvan de hond vorig jaar een routinematige castratie niet overleefde. Opereren is niet iets waar je te makkelijk over moet denken, er wordt immers onder narcose in een hond gesneden.
Operatie in coronatijd
Door de coronamaatregelen mocht ik niet mee de behandelkamer in, waar mijn dierenarts TOPsy onder narcose zou brengen. Door mijn eerdere ervaring met BATty, waar ik door alle bijzondere omstandigheden (link naar blog BATty) ook niet bij was in haar laatste wakkere momenten, hadden we afgesproken dat ik wel bij het geven van de eerste prik mocht zijn. Pas als ze helemaal suf zou zijn, zou de dierenarts haar meenemen om verder onder narcose te brengen. Met deze afspraak kon ik leven.
Op de bewuste dag had de dierenarts een soepel doorzichtig scherm opgehangen, waarachter ik moest staan terwijl ik TOPsy vasthield. De dierenarts stond aan de andere kant van het scherm en kon de narcosevloeistof toedienen. TOPsy viel snel in slaap en ik vertrok naar huis. Wachten op het telefoontje dat ze opgehaald mocht worden.
Opgelucht ademhalen en honingzalf
Alles was goed gegaan! Opgelucht haalde ik na afloop een slaperige TOPsy op bij de dierenarts. Ik wikkelde haar in dekens en heb haar op schoot gehouden voor de rest van de dag. Later legde ik haar met een warme kruik in haar mandje. Naast de pijnstillers van de dierenarts gaf ik haar tien dagen lang een druppel o.b.v. Zwarte bes, Madeliefje, Valkruid en Wijnruit om haar herstel te ondersteunen. De eerste twee volle dagen was TOPsy zeer rustig. Pas bij dag 4 was ze weer normaal actief, maar bleef ze voorzichtig. Springen was er even niet bij.
De operatiewond smeerde ik tweemaal per dag in met honingzalf. Zo mooi om te zien dat TOPsy geen enkele keer aan haar wond heeft gelikt of gekrabd, ondanks de jeuk die ze moet hebben gehad van een helende wond. De Cardiospermum deed haar werk! Tot na het verwijderen van de drie hechtingen hebben we continu toezicht op TOPsy gehouden en bleven we tweemaal per dag smeren met honingzalf. De wond was zo in een mum van tijd perfect genezen.
Nu het werk van de honingzalf konden we overschakelen op een lidtekencrème met als resultaat een mooi glad herstel.
We zijn er weer!
Een operatie vergt nogal wat van je hond: ze ligt op haar rug met haar pootjes uitgestrekt vastgebonden en in haar lijfje is gewroet met chirurgische instrumenten. Ondanks dat onze dierenarts een perfecte operatie heeft uitgevoerd, een piepklein sneetje en zonder enige blauwe plekken of bloeduitstortingen, is de impact van een operatie op het lijfje groot. Een maand na de operatie zijn we daarom naar onze holistische Dierenarts gegaan. Die afspraak was al voor de operatie gemaakt, om haar even helemaal weer tiptop op orde te maken. Osteopathie en chiropractie bleek wel even nodig om haar van een paar laatste ongemakken af te helpen. Na de behandeling sprong TOPsy weer in mijn armen omhoog. Dat had ze al die tijd niet meer gedaan en dat terwijl dat altijd vaste prik was.
Sindsdien voelt TOPsy zich weer helemaal de oude en langzaamaan hebben we de trainingen weer hervat. Het is inmiddels nu zomer en ik heb de eerste wedstrijd al voor haar ingeschreven, ze is er klaar voor.
Het is uit met de ‘vakantie’ TOPsy, we gaan RENNEN!!! Kom!
Wie is Katja Slippens?
Agility trainer en sporter Katja Slippens is al jaren een ambassadeur van NML health. Ze ondersteunt haar honden met producten van NML health. Tot corona roet in het eten gooide, gooide zij hoge ogen met Ziva en Dayzee op de Agility wereldkampioenschappen Mechelse herders. De jonge kleine Manchester terrier TOPsy is in training en staat te trappelen om aan haar eerste wedstrijden te beginnen. Onlangs heeft Katja besloten om met Ziva te stoppen met de topsport. De 10-jarige hond begint bij het springen klachten te vertonen. Katja: "Ik kies ervoor om haar dan nu uit de sport te halen zodat ze nog lang van een fijn en pijnloos pensioen kan genieten."
In de blogcategorie ambassadeurs vind je meer verhalen. Meer over Katja's achtergrond lees je hier.