Hart voor katten

Samen met een vriendin was ik eindelijk een weekendje weg. Na een stressvol jaar met veel opvangkatjes, moederpoezen en kittens, was het even tijd voor mezelf. Na slechts één nacht in het vakantiehuisje ging mijn telefoon en vertelde mijn collega van het asiel dat een jonge poes (max. 1 jaar) was aangereden en binnengebracht. ‘We kunnen niets met haar, ze is zo zielig, bang, klauwt en blaast naar ons. We weten niet wat we met haar moeten’.

Trauma

Het poesje was door lieve buurtbewoners van straat geplukt en al schreeuwend van de pijn aan de dierenambulance overhandigd. Deze hebben haar naar de dierenarts gebracht waar al snel werd geconstateerd dat er ‘iets’ met haar bekken aan de hand was. Foto’s werden niet gemaakt want het poesje was gevonden en er was geen eigenaar dus ‘eerst maar eens zien of er een eigenaar komt’, zei de dierenarts. Met pijnmedicatie op zak kon ze door naar het asiel. Heel cru maar helaas de realiteit.
En daar zit je dan in je vakantiehuisje, wetende dat er een poesje in een bench in het asiel staat. Een meisje dat een trauma heeft, bang is, pijn ervaart en alle vertrouwen in mensen is kwijtgeraakt. En dus besloten we om eerder naar huis te gaan om te kijken wat we voor haar konden doen.

Een nacht alleen

Eenmaal aangekomen bij het asiel bleek Sophie, deze naam gaf ik haar toen ik haar zag, inderdaad heel bang en gestrest te zijn. Het was zondag en onze eigen dierenarts was niet aanwezig. Maandag zouden we pas foto’s kunnen laten maken en dus kon ik op dat moment niet veel voor haar doen. Ze was niet te hanteren. Het diertje had zoveel stress dat ik niet eens in de buurt kon komen of ze ging blazen, slaan en proberen in de kooi omhoog te klimmen. Er zat helaas niets anders op dan kleden over haar bench te doen en de ruimte voor geluiden af te sluiten. Zo weinig mogelijk prikkels, voldoende water, eten, een kattenbak en verder rust voor die nacht. 

Onderzoek

Die nacht sliep ik slecht en was dan ook blij dat het ochtend was en ik Sophie, samen met de dierenarts, onder narcose kon brengen. Nu zouden we eindelijk achterhalen wat de schade van het ongeluk was. Onder narcose brengen was nog wel een dingetje maar door samenwerking en slim gebruik maken van Sophie’s angst bleek het een fluitje van een cent. Met een beschermende handschoen aan en zonder haar aan te kijken ging ik voorzichtig met mijn hand de kooi in richting Sophie. Al blazend ging ze dicht tegen de achterkant van de kooi aan zitten en de dierenarts kon haar het prikje geven. Slechts vijf minuten later was ze onder zeil.

Diagnose

De foto’s waren onverbiddelijk. Sophie had haar heup in tweeën gebroken. Na overleg met een collega dierenarts die veel ervaring heeft op dit gebied is besloten om de heup vanzelf aan elkaar te laten groeien. Het advies was om haar in een gastgezin op te nemen, in een bench te zetten met alle voorzieningen en dan 8 tot 10 weken rust. Dus daar ging ik met een nog half slapend meisje in een reismandje…. op naar haar nieuwe tijdelijke huis.

Benchrust

Thuis stond de bench al voor haar klaar. Groot genoeg voor alle voorzieningen en klein genoeg om niet te veel in te kunnen bewegen. De kattenbak had een lage instap, ze kon immers amper lopen. Het water en eten stond bij haar in de buurt zodat ze niet veel moeite hoefde te doen voor haar basisbehoeften. Tot slot een laag maar zacht dekentje om lekker warm en zacht te kunnen liggen. Ik hoor je denken ‘moest er niet een schuildoosje in, ze was toch zo bang’? Heb ik inderdaad over nagedacht maar dan zou ze zich steeds in bochten moeten wringen met die heup om erin en eruit te komen en dat was niet te doen met dat bungelende pootje. Wel heb ik de bench voor het grootste gedeelte afgedekt met een kleed zodat ze zich enigszins veilig kon voelen.

Vertrouwen opbouwen

De eerste dagen waren zwaar voor Sophie. Ondanks de pijnstillers had ze pijn en ze was bang. Als ik ook maar de trap op kwam begon ze al te blazen. Ik deed alles met beleid en zo rustig en zachtjes mogelijk en keek haar daarbij zo min mogelijk aan. Katten vinden aankijken vaak bedreigend. ‘s Morgens zette ik de radio zachtjes aan en ’s middags de televisie. Ik praatte tegen haar om haar te laten wennen aan mijn stem en aanwezigheid. Soms ging ik 5 minuutjes naast de bench zitten en las appjes voor op mijn telefoon. Dit alles om haar vertrouwd te maken met mij om zich heen.

De vooruitgang in het vertrouwen ging tergend langzaam. Als ze echt honger had dan kon ik haar wat natvoer geven vanaf een lepeltje. Maakte ik daarbij echter per ongeluk een onverwachte beweging dan blies mevrouw flink van zich af. Vanaf de vierde dag ben ik haar af en toe gaan aankijken en knipperde daarbij met mijn ogen. Knipperen met je ogen werkt rustgevend voor dieren (en mensen). Het zegt eigenlijk: ”Het is ok, ik heb geen kwaad in de zin” en zorgt voor ontspanning bij de ander.
Pas op dag acht knipperde ze terug. Dat was echt een mijlpaal. Toen wist ik: het vertrouwen gaat er weer komen! Twee dagen later likte ze liquid snack van mijn hand en stapje voor stapje begon Sophie mij te vertrouwen al was het lijntje nog wel erg dun. Het heeft in totaal 2,5 week geduurd voor ik haar kon aanraken en pas in week 3 herinnerde ze zich dat aanraken fijn kan zijn en begon ze voorzichtig te spinnen. In dit hele proces was dit voor mij het allermooiste moment. Het moment waarop een dier je zo vertrouwt dat het haar meest kwetsbare kant laat zien, dat moment is goud en tranen waard.

Duidelijke verbetering

De weken verstreken en qua gedrag maakte Sophie grote sprongen vooruit. Zo kwam ze vanaf week 4 vanaf haar plekje naar me toe om geaaid te worden en kon ik haar kooi schoonmaken zonder geblaas en al te veel stress. Ook haar bewegingen werden steeds beter. Ze begon zelfs in week 6 een beetje te spelen. Ik gaf haar voornamelijk geurspeeltjes met valeriaan of catnip. Daar kon ze lekker op sabbelen en had ze wat afleiding.

Dit schrijvende zitten we in week 10 en is er bij de dierenarts weer een foto gemaakt. De breuk lijkt al goed te helen. Het zelfhelende vermogen van organismen blijft me fascineren. We zijn er helaas nog niet. Sophie mag nog niet springen en moet zich echt nog rustig houden. De bench is wel verleden tijd tot groot genoegen van Sophie. Ze loopt nu los in een kamertje waar ze niet de hoogte in kan en heeft al haar voorzieningen. Het ‘los’ zijn geeft haar veel voldoening. Ze speelt, ze rent zelfs een beetje en kan urenlang bij me zitten om geknuffeld te worden. Sophie is een heerlijk meisje waar iemand die het nu nog niet weet een heel fijn huisgenootje aan gaat hebben.

Om Sophie te ondersteunen in het helingsproces geef ik haar, een puur vloeibaar supplement dat bijdraagt aan het herstel van gewrichten en botten. Met onder andere:

• Arnica montana (Valkruid) dit wordt gebruikt vanwege de pijnstillende, antibiotische en ontstekingsremmende werking.
• Acidum silicium (Silicea) dit bevordert de vorming van collageen en geeft hierdoor stevigheid, veerkracht en weerstand. Het versterkt de botten en bindweefsel.

Lees ook

• Wist je dat… Magnesium helpt je a-relaxte dier te ontspannen?

• Er zijn veel oorzaken voor spanning

• Uit de praktijk van.....Evelien. Vuurwerkangst bij de kat? L-tryptofaan kan helpen.

• Uit de praktijk van Evelien… katten en stress

Wil je meer lezen over Adriënne en haar passie voor katten? Klik hier